रेशीमगाठी...भाग ७

निखिल खूप समजदार आणि हुशार होता. त्याने निकीता बद्दल जमेल तेवढी माहिती काढली होती.

दुसऱ्यादिवशी आई निकिताला निखीलबद्दल विचारू लागली.

निकिता, “अग, असं कसं सांगू… कालच तर बघून गेले, मला तो कसा आहे, त्याचा स्वभाव तरी कळायला हवा.”

आई, “आतमध्ये तुमच्यामध्ये काही बोलणं झालं की नाही ?”

निकिता, “झालं तस रेशीमगाठी...भाग ७

बोलणं, तो मला स्वतःबद्दल सगळं सांगत होता, पुढे त्याने काही विचार केलाय आयुष्याबद्दल ते सांगत होता. बोलण्यावरून तरी खूप समंजस वाटत होता.”

मधेच तीच बोलणं काटत आईने विचारलं, “तुला काही विचारलं ?”

निकिता, “हो, हेच कि तुला काय पुढे करायची इच्छा आहे ? तुला जस रहायला आवडेल तस रहा, मला काही प्रॉब्लेम नाही”

आई, “घरचे पण तसे चांगले वाटले पण त्यांचे संबंध आपल्यात बसत नाहीत.”

दोन दिवस झाले तरीही काही निकीता च्या घरच्यांकडून उत्तर आलं नाही म्हणून शेवटी त्यानेच कॉल केला निकीताच्या आईला आणि त्याने होकार कळवला.

निखिलकडे निकीताचा नंबर होता पण त्याची हिंम्मतच होत नव्हती, तिला काय वाटेल या विचाराने.

शेवटी हिंम्मत एकवटून त्याने तिला मेसेज केला.

निखिल, “नमस्कार”

निकिता, “नमस्कार, आपण कोण ?”

निखिल, “निखिल देशमुख”

निकिताच्या पोटात गोळाच आला आणि काय बोलावं त्याच्याशी तेच समजेना.

निखिल, “मला तुमच्याबद्दल अजून जाणून घ्यायचंय आणि मला वाटत तुम्हालाही जाणून घ्यायची इच्छा असेलच.”

निकिता, “पण अजून आपलं लग्न ठरलं नाही.”

निखिल, “म्हणून तर हे समजण आधी गरजेचं आहे की आपण खरंच एकमेकांसाठी योग्य आहोत की नाही.”

निकिता, “बरोबर आहे तुमचं, पण अजून माझ्या आई-वडिलांनी होकार दिला नाही. तर मला वाटतं आपण या सगळ्याबद्दल नंतर बोललो तर बर होईल.”

निखिल, “ठीक आहे.”

रात्री जेवत असताना आईने बाबांना देशमुखांकडून होकार आलेला कळवला. निकिता नेहमीसारखी सगळं ऐकून दुर्लक्ष केल्यासारखं करत टीव्ही बघत होती.

बाबा, “बर, चांगला आहे तो मुलगा.”

आई, “अहो पण ते आपल्या संबंधात बसत नाहीत.”

नितेश, “म्हणजे काय ग?”

आई, “अरे म्हणजे त्यांच्या गावी अजूनपर्यंत आपले काही संबंध जुळले नाहीत.”

नितेश, “मग आपण जुळवू ना.”

आई, “तू गप्प बस, तुला नाही कळत काही.”

वडील, “माझी चुलत आत्या आहे त्याच भागातली. बघू मी चौकशी करतो.” चौकाशीप्रमाणे दूरचे का होईना संबंध जुळले.

रविवारी बाबा त्यांचं घर बघायला गेले. पण अजूनही निकिता मात्र त्याच्याबद्दल काहीच अंदाज लावू शकत नव्हती. निखिलने निकिताला भेटण्यासाठी बोलावलं. निकीताच्या आईने तिला परवानगी दिली आणि तिथे जाऊन त्याला काय-काय विचारायचं हेही सांगितलं. ठरल्याप्रमाणे दोघे रेल्वे स्टेशनवर भेटले. दोघेही एकमेकांकडे पाहून हसले मग निखिल निकिताला एका कॉफी शॉप मध्ये घेऊन गेला. दोघेही बसून इकडे-तिकडे बघू लागले.

निखिल, “मी ऐकलेलं कि तुम्ही खूप बोलता पण जेव्हा पासून आपण भेटलोय मी एकदाही तुम्हाला बोलताना पाहिल नाही. मी विचारेल तेवढच बोलता तुम्ही”

निकिता, “असं काही नाही…”

निखिल, “ मला घाबरायची काही गरज नाही, तुम्ही बिनधास्त बोला. माझ्या बद्दल जर काही विचारायचं असेल तर विचारा.”

निखिलने हळू हळू निकिताला बोलत केलं. पण आईने सांगितल्याप्रमाणे ती काही बोललीच नाही. आई बाबांना देशमुखांच स्थळ पसंत होत आणि पुढे बोलणी करायला तयार होते पण निकिताकडून अजूनही होकार आला नव्हता. आईने तिच्याशी बोलायचा प्रयत्न केला.

आई, “निकिता, आमच्या वेळेस तुमच्या एवढं स्वातंत्र्य नव्हतं आणि आम्हालाही वाटत कि तुझ्या आवडीनेच लग्न व्हावं म्हणून आम्ही तुला भेटायला पण पाठवलं. तुला नक्की कसली भीती वाटतेय...तुला हवं तर तु तुझ्या मैत्रिणींशी बोलून बघ, त्यांना काय वाटत ?” असं बोलून आई स्वयंपाक घरात निघून गेली. निकिताला खूप बर वाटल, जेव्हापासून तिच्या लग्नाच्या गोष्टी घरात सुरु झाल्या होत्या तेव्हापासून आई तिच्याशी फारच मोकळेपणाने बोलू लागली होती आणि तिच्या बोलण्याने निकिताला धीर मिळत होता. निखिल हळू हळू निकिताच्या मनात घर करू लागलेला. त्यानंतर निकिता निखिलला बाहेर पुन्हा भेटली पण यावेळेस मात्र ती न घाबरता आणि न लाजता त्याच्याशी बोलली. हेच निखिलला हवं होतं. निकिताला निखिल आवडू लागलेला. तेव्हा निखिलने निकिताला स्वतःबद्दल एक गोष्ट सांगितली आणि निकिता मनातल्या मनातच घाबरली.

घरी आल्यावर सोनलचा फोन आला आणि तिच्याशी बोलत असताना सोनलला जाणवलं की निकिता, आज काहीच बोलत नव्हती. तिने निकिताला विचारलं तेव्हा निकिता सांगू लागली.

निकिता, “अग, आज मी निखिलला भेटायला गेलेले. तो सांगत होता की त्याच एका मुलीशी लग्न ठरलं होतं काही दिवसांपूर्वी, ते एकमेकांशी बऱ्याचवेळा भेटले, बोललेे त्या मुलीने ऐनवेळी याला नाही म्हटलं.”

सोनल, “मग काय झालं ?”

निकिता, “अग, त्याला ती मुलगी फार आवडली होती अगदी तिच्या सगळ्या गोष्टीही याने मान्य केल्या पण तीचं दुसऱ्या मुलावर प्रेम होत पण आई-वाडीलांमुळे ती त्याला काहीच बोलली नाही आणि त्या मुलीनंतर तो मला बघायला आला आणि पहिल्याच भेटीत त्याने मला पसंत केलं.”

सोनल, “त्याला तू आवडली म्हणून त्याने तुला पसंत केलं.”

निकिता, “सोनल, मला भीती वाटतेय कि तिने त्याला नाही म्हटलं आणि फक्त लग्न करायचं म्हणून आणि तिच्यावरच्या रागामुळे तर त्याने उगाचच मला हो नाही ना म्हटलं? आज ठीक आहे पण उद्या लग्नानंतर त्याला जर मी आवडेनाशी झाली तर ? मला खूप भीती वाटतेय ग. म्हणजे त्याने मला सांगितलं नसत तर मला कदाचित कळालंहि नसत. मलापण तो आवडतो ग पण नंतर काही प्रॉब्लेम झाला तर…”